Gastblog: het leven na een burn-out

Eline van Wieren (21). Foto: Iris van Meegdenburg

‘Het leven na een burn-out is geweldig’, schrijft menig vrouwenblad. Maar is dat ook zo? Eline van Wieren (21) kreeg anderhalf jaar geleden een burn-out, maar voelt zich al ruim een half jaar weer goed. Speciaal voor Jong & Burn-out schreef ze dit gastblog over het leven na een burn-out.

Met mijn benen onder me gevouwen in een wollen dekentje zit ik op de bank van mijn ouders. Ik blaas rimpeltjes in mijn thee. Voor me bewegen dingen die ik niet registreer. Misschien zit ik hier nog maar vijf minuten, het kan ook een halve dag zijn. Een beetje zoals op vakantie, wanneer je niet meer weet welke dag het is. Alleen dan zonder lekker weer en bier bij een kampvuur. En de strakblauwe zee is al helemaal ver te zoeken. Voor ik het weet rollen ze weer over mijn wangen, de wolken in mijn hoofd zijn weer losgebarsten. Eén, twee, twintig druppels regenen naar beneden. De hele kamer vol. Nog even en ik verdrink erin.

“Alles ging volgens plan. En toch was ik niet meer dan een zielig, van het bed afgetrapt hoopje dekens”

Wat precies het moment was waarop ik me realiseerde dat het niet goed met me ging, weet ik niet meer. Hoewel die keer dat ik midden in de collegezaal ging staan huilen omdat ik niet wist bij welk groepje ik me moest aansluiten een goede kanshebber is. Wat ik nog wel weet, is dat het moment waarop ik me realiseerde dat het zo niet meer kon, alles compleet instortte. Een recordaantal vol gesnotterde zakdoeken, knuffels van papa, haarkriebels van mama en een dagboek dat voornamelijk vol staat met ‘ik weet het niet meer’ volgde. Ik was twintig, na een jaar in Engeland gewoond te hebben toegelaten bij de opleiding die ik graag wilde doen en had vervolgens binnen een jaar m’n propedeuse gehaald. Alles volgens plan. En toch was ik niet meer dan een zielig, van het bed afgetrapt hoopje dekens.

Als ik eraan terug denk, geloof ik er soms nog steeds niks van. Die psycholoog heeft het vast mis gehad toen hij me anderhalf jaar geleden vertelde dat ik een burn-out had. Hallo, ik ben jong en kan dingen. Ik ga toch niet alles stilleggen omdat ik af en toe nachten wakker lig, mijn hoofd bijna altijd vol zit met hoofdpijn en angstige gedachten en ik me niet kan herinneren wanneer ik voor het laatst normaal geademd heb? Tot ik voor de spiegel sta en zie wie ik nu ben. Mijn schouders die niet meer verkrampt ter hoogte van mijn kaken staan, mijn rode wangen die niet meer aan donkere wallen grenzen en mijn buik die niet meer bol staat van alle weggegeten gevoelens.

Toch ben ik soms nog bang. Dat ik struikel en alles wat ik de afgelopen tijd geleerd heb in elkaar stort. Er eigenlijk niets blijkt te zijn veranderd. Zo’n paniekaanval had ik de avond dat ik besloot te stoppen met mijn opleiding, hoewel ik zeker wist dat ik deze studie het niet voor mij was. De selectierondes voor de opleiding waar ik in september aan mag beginnen, waren één grote zenuwinzinking. Ook schiet ik nog steeds in de stress als ik tegen iemand zeg dat ik het er niet mee eens ben; gelukkig blijkt zo’n meningsverschil over het algemeen niet het einde van de wereld. En ik voel stress tijdens het schrijven van dit blog; want toegeven wie je bent is soms moeilijker dan iemand anders spelen.

“Ik ben nu gelukkig en dat is belangrijker dan me zorgen maken over morgen”

Af en toe doe ik het nog verkeerd. Dan begin ik aan iets nieuws en zit er tussen mijn oren alleen maar ‘jij kan dit niet.’ Halverwege besluit ik daar dan niet meer naar te luisteren. Het maakt namelijk niet uit of ik iets kan of niet. Zolang ik er maar gelukkig van word. Natuurlijk is het stom dat ik begin te stotteren zodra ik tussen mensen sta die ik niet zo goed ken, maar dat ben ik en ik ben best wel leuk.

Nog steeds word ik agressief van het woord ‘loslaten’. Degene die dat verzonnen heeft, mogen ze van mij echt opsluiten in een kamer vol jengelende kinderen. Toch ben ik ook niet meer zo aan controle gehecht als ik eerst was; ik durf nu bijvoorbeeld af en toe te laat te komen. Een tijdje terug liet ik zelfs per ongeluk een boer op een eerste date. Die jongen heb ik nooit meer gezien.

Toen mijn moeder anderhalf jaar geleden tegen me zei dat alles heus wel goed zou komen, wilde ik het liefst heel hard gillen. Maar hier zijn we dan toch, ze bleek voor de zoveelste keer gelijk te hebben. Ik ben nu gelukkig en dat is belangrijker dan me zorgen maken over morgen.

Wil je persoonlijk reageren op Elines verhaal? Dat kan! Plaats hieronder een reactie, of stuur via deze knop een mailtje. Dan zorgt Jorieke ervoor dat de mail bij Eline aankomt, zodat ze zelf op je vragen of verhaal kan reageren.